Paardenkracht

Een gebalde vuist, paars/rood opgeblazen en rollende spierbundels, neusvleugels die volop zuurstof inhaleren en geagiteerd stoom afblazen. Zo rolt Paardenkracht de straat in. Snel daarna zie je het hele beest. Het maakt zich breed, doet aan powerplay. Alles is volkomen passend in dit beeld dat zo weggelopen zou kunnen zijn uit een heldenstripverhaal of computergame. Want karikaturaal is het zeker. De wagen laat een hedendaagse vertaling zien van een paard dat naast gras vooral krachtvoer heeft gegeten. Het beeld past in deze tijd van spornomannen, krachtpatsers en aan je lichaam werken. Het synchroon lopen van beeld, beweging en geluid maakt indruk. Het zilveren alternatieve materiaal geeft het krachtige beeld een extra dimensie en het is knap dat de bloemen zo mooi intact blijven, ondanks het forse uitzetten van de spieren. Het is een technisch hoogstandje, zonder dat techniek het beeld overheerst. De kleuren zijn goed gekozen, het tikwerk in gekleurde streepjes doet wat het moet doen: het verbeeldt de spiervezels, accentueert de volumes van de rondingen en verbindt de onderdelen, alsof er energiestromen over het hele lijf razen. Maar is dit monster echt gevaarlijk, of is het alleen maar show? Je weet het niet. De geluiden klinken echt gevaarlijk. Onderbuikgerommel als een naderend onweer , daarboven het hinniken van het paard. Zoveel onrust maakt bang. Maar de zilveren glans van de gestaalde spieren doet weer denken aan bling bling en ijdeltuiterij. Gewoon een sixpack voor de bühne. Paardenkracht overtuigt vooral vanwege de theatrale ophef die het monster maakt en de gemengde gevoelens die het veroorzaakt, iets tussen doodsangst en ‘wat een aanstellerij’ in.