Salix Tristis

Deze wagen maakte het helemaal in de straat, bij de eerste doorkomst kon je een zucht door het publiek horen gaan. Bijna iedereen kent het gevoel van gemis dat ontstaat bij het overlijden van een geliefde. Hier verbeeld door vorm, dahlia's, muziek en techniek. Het opstijgen van de figuur in de armen van de treurwilg gaf een dramatisch effect. De treurnis werd mooi verbeeld door de bebloemde takken die tot op de grond hingen. De boom bedekte de wagen met zijn wortels. Het lichaam van de vrouw verwerd tot een sterrenhemel bij het oprijzen. Mooi gevonden. De takken van de treurwilg waren voorzien van hangende touwen, beplakt met dahliablad. Het dramatische werd daardoor erg mooi benadrukt. Op het veilingterrein vond de jury dit niet direct een mooie wagen, maar in de straat werkte het goed. De muziek was ook goed gekozen, bezorgde in combinatie met de wagen kippenvel en ontroering. Een zeer zwaar thema- de overgang van lichaam naar geest- maar overtuigend neergezet. De jury vond het wel jammer dat het vrouwfiguur niet wat kleiner en compacter was uitgevoerd, waardoor ze meer ruimte had gehad om in sterren uiteen op te gaan in de kosmos. Dat had de leesbaarheid van de wagen waarschijnlijk ten goede gekomen. Al in ‘ruststand’ had de vrouw door het ijzerwerk van de techniek geen overtuigend vrouwengestalte en de zwerm sterren bleven onder de salix ook vooral losse vormen, geen sterrenhemel. Dat was jammer. Complimenten daarentegen weer voor het complementaire kleurgebruik wat het onderscheid tussen de twee beeldcomponenten sterk benadrukte. Het donkerpaars voor de rouwende boom en het goudgeel van de sterren. Omdat de wagen heel open was gehouden speelde de hemelsblauwe lucht een prachtige bijrol. Al met al een prachtig uitgevoerde dramatische theatrale wagen, eigenzinnig en met lef gekozen en daardoor erg origineel.