Opgejaagd

Een jachtluipaard die twee thomsongazellen achterna zit. Twee wagens. Samen gaven de wagens een prachtig beeld van vaart, paniek en wreedheid. De anatomie van de dieren klopt. Vooral het jachtluipaard had goed uitgevoerde onderhuidse spieren. Botten en vel waren goed zichtbaar. De staartjes van de gazellen leken zelfs te trillen van angst. Het scherpe gezicht van de kat was mooi weergegeven. De koppen van de gazellen waren helaas minder sterk en haalden het geheel wat onderuit. Dat was jammer want de totale vorm en dynamiek waren zeer fraai. De manier waarop de gazellen adem naar binnen leken te sleuren door de angstige open bekken was heel goed getroffen. Een perfect gestoken ‘stilgezette natuurfilm’ met een prachtige levensechte figuratie. Het materiaalgebruik in deze wagen was goed, het bloemwerk mooi gedaan en ook het gebruik van alternatieve materialen was in orde. Zoals de ‘dropjes’ in de ogen van de antilopen, heel mooi. Het dorre droge pampagras onder op de wagen maakte de illusie van de jacht in de savanne compleet. De jury had enige aanmerkingen op de details; de wat houterige poten van de antilope, het beperkte buigen van de hoorns. Constructief was deze wagen wel weer interessant. Het afzetten op een poot was mooi. De daarbij gebruikte hulpkolommen stoorden nooit en de vijf meter lange (ietwat te dikke) staart was werkelijk indrukwekkend. Dieren uitvergroten en zo realistisch mogelijk nabouwen is een jaarlijks terugkerend thema. Het hoge ‘National Geographics’ gehalte van het thema en ontwerp scoorde in de ogen van de jury qua originalitei niet erg hoog. Het werd daardoor enigszins traditioneel en behoudend.