De jas

Van verre kwam hij aanzweven, een chique mantel van enorme afmeting. Simpele contravorm, met mooi uitgewerkte binnenkant met het olijke patroon en buitenkant. Het luchtig zweven door de wind, zoals bij Jean-Michel Folon, kwam niet goed over. Het geheel was daarvoor te massief en te plomp. Het onderstel van de wagen droeg daar ook niet aan bij doordat deze te nadrukkelijk in beeld was. De jas bleef daardoor te ‘opgeprikt’. Door het sobere kleurgebruik waren de golvingen en de details van de zakken en de structuur van de kraag en mouwen goed zichtbaar. Mooi uitgewerkte details. Alleen de knoopsgaten ontbraken om met de mooie knopen te kunnen sluiten. De vorm en het kleurgebruik was naar de mening van de jury echter te eentonig om een zwevend effect te suggereren. Het aanbrengen van kleurnuances binnen de hoofdkleur (licht/donker)had naar de mening van de jury de ruimtelijkheid sterk versterkt. Het idee dat de jas door een windvlaag door de straat waaide verdween daardoor. Los van het kleurgebruik had de jury het grootste bezwaar bij de toepassing van de uitwerking van de stofuitdrukking. Met name de plooival en draperieën van de jas. Daar was niet goed op gelet en daardoor werd de jas tamelijk vormeloos. Dat was een groot minpunt. Als een jas door een straat moet waaien, dan is het van belang de stof in de juiste plooien te laten rimpelen. Hier was dat allemaal te zwaar en massief. De jury kon daarom niet veel met het beeld qua drama en theatrale uitstraling.