De Molenstraat

Een wagen die bij een aantal juryleden onmiddellijk het werk van Rachel Whiteread in herinnering riep. Het was alles bij elkaar een blokkendoosachtige wagen met een mooi zoekplaatje. Hier en daar met herkenbare onderdelen; een naam, een stukje dakpan, een zuil in negatieve vorm. De jury vond de wagen erg mooi uitgevoerd. Het bloemwerk was strak, het kleurgebruik heel consequent. In de detaillering was gebruik gemaakt van verschillende witte dahlia's wat een mooi en versterkend effect had op de afwerking. Bijna alles was recht en hoekig, maar het werkte omdat het idee zo goed leesbaar was. De in acht volumes afgebeelde gebouwen waren erg goed gekozen. Naast elkaar toonden ze veel vormvariatie. Sterk aan deze wagen was dat elke keuze wat betreft de vormgeving ondergeschikt was gemaakt aan het idee. Dat maakte de wagen niet alleen origineel, maar ook helder en consequent. De keuze om de fronten in wit te laten (of alleen de vorm te laten spreken) en de zijkanten vlak en in één kleur (rood of paars) te gebruiken was ijzersterk. Sommige vlakken waren wat ruiger van textuur en andere weer wat zachter of, daar waar de bloemen heel recht naast elkaar getikt waren, juist mathematisch. De keuze van de kleuren in de snijvlakken tussen de onderlinge losse vormen was erg goed. Een esthetisch geheel met veel raffinement in elkaar gezet, met alleen gebruik van dahlia’s. Zelfs de kleinste details als letters, wandtegels en ornamenten in reliëf waren groots weergegeven. Ook van maatvoering erg mooi. Uiteindelijk een architecturale wagen die bij de doorkomst in de straat steeds een nieuwe zichtlijn bood. Gedurfd en origineel om met contravormen gebouwen in de Molenstraat levensgroot ‘af te gieten’ en als objecten ten toon te stellen. Een uiterst intellectuele perceptie van de straat. Esthetisch met veel raffinement in elkaar gezet en qua maatvoering schitterend uitgevoerd. Qua theatrale uitstraling een wat cerebrale wagen, met niet al te veel drama, maar wel een groot en helder idee.