Juryrapport
Een grote kudde op hol geslagen paarden in perspectief verbeelden is een moeilijke vorm.
Ieder paard moet goed uitgewerkt zijn en als groep in een spannende compositie geplaatst.
En helaas moest de jury constateren dat dit anatomisch maar ook perspectivisch niet gelukt is Een beetje hetzelfde verhaal als met de zwaantjes, de jury miste het gevoel voor vorm, vooral in de hoofden van de paarden. Soms eindigden de vormen heel abrupt alsof ze waren afgesneden. En als ze dan wel bijeenkomen in het einde van de wagen worden de hoofden juist weer heel langgerekt en begreep niemand meer waarin ze oplosten.
In aanvang zagen we de individuele hoofden, mooi van uitdrukking. De paniek en de krampachtige starende ogen, mooi verbeeld. Goed ook de opengesperde neusgaten en de naar adem happende monden. Leuk was de lichtbruine aanzet van de tanden, zoals paarden dat kunnen hebben, een beetje tandsteen. In eerste instantie kwam de wagen theatraal op ons af, maar bij het passeren kregen we het gevoel van ‘teveel van hetzelfde’ en viel de spanning weg. Het was volgens de jury beter geweest om de paarden, in ieder geval een aantal, minder goed uit te werken zodat echt het gevoel van een kudde was ontstaan waarin de paarden oplosten. Nu vroeg de jury zich af wat was nu dominant; de vorm, de kleur of de tekening. De jury moest erg denken aan de wagen van de giraffen van een paar jaar terug. Hier was geprobeerd datzelfde effect van een helder totaalbeeld en versmelting te bereiken, maar dat was niet gelukt. Nu kregen de hoofden aan de voorkant volop de ruimte om zich uit te drukken, maar leken de achterste hoofden op elkaar gestapeld waardoor ze elkaar leken weg te drukken.
De combinatie met de harde kleuren was ook niet goed. De witte strepen in de manen domineerden teveel, waardoor het leek alsof de paarden slechts enkele plukken manen hadden in plaats van volle bossen. Het gaf niet de indruk van wuivende manen, maar meer alsof ze verkleefd zaten aan het lichaam.
Conclusie was dat alle drie deze onderdelen een beetje met elkaar in tegenspraak bleven.
Daardoor werd het een moeilijk leesbare, chaotische wagen. Niet origineel in thema, te compact en te massief. Het was kortom allemaal veel te veel.
