Juryrapport
Twee wagens met ieder drie strijders uit de iconografie van het sciencefictiongenre.
Schaars geklede gladiatoren trekken ten strijde en dragen imposante wapens.
Duidelijk zichtbaar is dat dit niet de eerste keer is dat zij een gevecht leveren.
De kleding en wapens waren mooi bedacht. De lichamen zijn in dezelfde kleurschakering uitgevoerd. Enge messen en speren en hier en daar fraaie texturen en stofuitdrukking.
De voortdenderende technodreun gaf wel de indruk van een oprukkende meute moorddadige ellendelingen, in zoverre dus geslaagd in theatrale uitstraling.
De anatomische uitwerking van de figuren vond de jury echter niet goed. Zelf enigszins plomp en star. Als je een stel gevaarlijke gespierde krijgers en stoere vrouwen wil laten zien, dan moet het anatomisch ook ‘steaming hot’ zijn! Dat wasbordje van de voorste krijger was natuurlijk indrukwekkend, maar wel een beetje vreemd. En de lapjes die de borsten van de dames in het gareel moesten houden, tja. De eenogige man was in feite de enige die indruk maakte en geloofwaardig was. Het litteken over de oogkas was stoer en lekker eng! De gebogen ‘peen’ op de speer van de derde figuur was niet echt erg dreigend maar ronduit koddig.
De jury vroeg zich af waarom er niet gekozen was voor een eigentijdse vertaling.
Het zou wellicht spannender zijn geweest als de gladiatoren in moderne jasjes waren gestoken en minder traditionele wapens hadden gedragen. De titel en muziek deden deze hedendaagse invulling namelijk vermoeden. Concluderend; een erg bonte wagen die er qua compositie wel goed uitzag, maar door de onrust in het kleurgebruik en de slechte uitvoering van de anatomie een wat rommelige indruk maakte.
De vervaarlijke uitstraling die bedoeld was kwam totaal niet over.