Een ontmoeting met de zon

Een organisch beeld, prachtig- haast Gaudiaans- ruimtelijk met doorzichten vormgegeven. De sculpturale kwaliteit en ook de traagheid van de wagen trof de jury. De traagheid waarmee de materie van de vorm afdroop als gevolg van de zonnewarmte, een plas achterlatend. Ondanks de enorme afmetingen en de ver doorgevoerde vervormingen blijft het beeld van een liggend figuur herkenbaar. Al vonden sommige juryleden dat het wel een beetje een vanillepudding werd. Zoals de ballonnen bij Laer-Akkermolen echt leken te zweven, zo leek de figuur op deze wagen echt weg te smelten. Knap gedaan. De vorm van de figuur was wat overdreven uitvergroot, wat een precies goede indruk maakte. Het hoofd met de wanhopige uitdrukking indrukwekkend. Gewaagd vonden we de kleurstelling. Het kan namelijk saai worden om alleen wit en geel te gebruiken. Dat werd het gelukkig niet en dat had te maken met de voldoende variatie in soorten bloemen en tikwerk dat het geheel de juiste ‘levendigheid’ gaf. Het sobere kleurgebruik benadrukte nu zelfs de vorm en textuur van de druipende substantie. Nog vermeldenswaardig was de mooie vondst van de gesmolten materie die aan de voorkant van de wagen leek te zweven.