Los

De jury vond de wagen in de optocht vooral onduidelijk in wat hij wilde communiceren en vrij pathetisch. De intekening van de figuren was zo somber dat er geen “los” maken in zat. Nergens een emotie van opluchting, een innerlijke bevrijding een “los” gevoel. Juist een zeer naargeestige uitstraling. De vorm van de schimmige figuren was niet erg goed uitgewerkt, hier en daar ronduit slecht. Over het geheel genomen misten de figuren het drama dat deze wagen had moeten hebben. Als de fragiele gedaantes meer spanning in het lichaam hadden gehad, was de suggestie van beklemming waarschijnlijk veel sterker overgekomen. De kleuren waren simpel en het materiaalgebruik was in orde, maar de jury vond de gekozen vorm erg conventioneel, alsof het een soort trip terug in de tijd was. Deze wagen deed geen concessies naar het publiek, wilde niet ‘pleasen’. Dat was op zich prima. Maar de vraag was of je de impact van deze wagen kon bevatten in die paar minuten dat ze langsreed? Daar was langer tijd voor nodig. De jury had gelukkig de rust op het veilingterrein om de grote hoeveelheid associaties die deze wagen opriep te plaatsen. Maar dan nog was het moeilijk de wagen te begrijpen. Daar was echt meer houvast voor nodig en die ontbrak.