Alert

Alert zijn ze, de stokstaartjes van ’t Stuk! De wagen toont zich mooi op het terrein maar vooral tussen het publiek. De wagen getuigt van grote kwaliteit en inventiviteit. De stokstaartjes zitten op een boomstronk en maken direct contact met de toeschouwer doordat zij met hun hoofdjes de kijker kunnen blijven volgen. Aaibare beestjes, die samen leven en spelen, zoals mensen dat ook doen, die nieuwsgierig kijken en ook nog eens bewegen; zo’n wagen moet toch iedereen vertederen. Er wordt zelfs een verhaaltje opgevoerd. De stokstaartjes zijn rustig, raken geagiteerd en worden weer rustig. Wat kun je nog meer verlangen? Mochten nog niet genoeg mensen ze bekeken hebben, blijkt ook nog dat ze zich hoog boven het publiek kunnen verheffen. Zelfs over huizen kunnen kijken om zo toch echt niemand te vergeten in de ogen te kijken. Het verhaaltje is inderdaad leuk, de techniek razend knap, de stokstaartjes zijn prachtig gemodelleerd, maar het totale beeld is slechts subtiel vernieuwend. Het zit vol vondsten die we de laatste jaren vaker hebben gezien. Op het tentoonstellingsterrein was de techniek een belemmering voor de anders zo snel reagerende en bewegende stokstaartjes. Maar in de straat overtuigde de beweging wel door het totaalbeeld. Ieder dier heeft zijn eigen houding, de aandacht is gelijkelijk verdeeld over alle kanten, er is veel aandacht voor de expressie van de ogen. Alles precies zoals het hoort. Tegelijkertijd is het een voorbeeld van ‘op zeker spelen’. Daardoor val je je geen buil. Het kleurgebruik is oké, maar het is de jury gewoon allemaal net wat te zoetig en te braaf.