Juryrapport
Wij zijn getuige van het moment waarop iedereen hoopt dat er een homerun geslagen gaat
worden. De pitcher heeft net de bal gegooid, en alle getuigen van deze wedstrijd wachten in
spanning of de slagman ook figuurlijk zijn slag zal slaan.
‘De slag’ maakt handig gebruik van de leegte die tussen twee wagens ontstaat. Die leegte
wordt gevuld met het spanningveld dat bij honkbal hangt tussen werper, slagman en catcher.
Hoewel de bal niet te zien is, moet het publiek het gevoel krijgen dat die bal door de leegte
suist en elk moment het slaghout kan raken of missen. Een gedurfd concept, maar jammer
genoeg lukt het de makers niet om het gevoel van het moment-suprême op te roepen.
Wat is dat toch? Werper en slagman zijn niet gefixeerd op de bal in de ruimte tussen hen in.
Het moment van het werpen van de bal en de poging van de slagman om de bal te slaan
volgen elkaar organisch niet op. Dit geeft de vervreemding. Het zijn zodoende twee los van
elkaar staande momenten. Hierdoor verliest de wagen zijn eenheid en verliest het de
snelheid die men wil suggereren.
De houding van de pitcher is perfect en ook de plooien in zijn kleding zijn perfect
weergegeven. Maar vooral bij de slagman gaat het mis. Zijn gezicht is een gestileerde
glimlach die geen spanning of inspanning verraadt. Zijn hele lichaam ontbeert de kracht die
nodig is om de schwung te maken die een winnende slag garandeert. Ook het zwevende been
van de werper mist spierkracht en volume. Alleen de catcher is goed, scherp en
geconcentreerd.
Overigens vormen de drie reuzen wel een welkome en gedurfde afwisseling tussen de meer
compacte wagens. Laarheide heeft een mooi en sportief, niet alledaags item in mooie actie
neergezet. Getuigd van lef om het zo neer te zetten. Helaas was het gegeven wat stijfjes en
statisch uitgewerkt.
