Van Binnen

We aanschouwen een ongeboren kindje. Ze toont haar prille naaktheid aan een ieder die het zien wil. Aan de ene kant als een realistische weergave van een ongeboren kind waarvan zelfs de huidplooien heel gedetailleerd zijn weergegeven. En aan de andere kant hoe een foetus er ‘van binnen’ uitziet. Hersenen, ruggenwervel, ribben en hart zijn in de holte van het lichaam zichtbaar. Tevens wordt inzichtelijk hoe de gewrichten functioneren en hoe het bloed door haar aderen stroomt. Een baby drijvend in de baarmoeder kan een ontroerend beeld zijn, maar met het zichtbaar maken van het ribbenkastje en ingewanden krijgt het tafereel iets lugubers. ‘Van binnen’ intrigeerde door deze rare combinatie van ontroering en afstoting. De roze babyhuid lijkt op een stuk scherf die hoekig en brutaal is stukgeslagen. Alsof iemand met een moker op een porseleinen beeld heeft geramd. Een foetus die op die manier is stukgeslagen, roept al gauw het akelige beeld op van dood en bederf, ingetreden nog voordat de nieuwe mens geboren wordt. De onderwater geluiden waren goed gekozen, maar kwamen in de stoet slecht uit de verf (tamboerkorpsen zijn niet altijd een zege). De ene zichtbare ijzeren stang lijkt de borst te doorboren waardoor het lugubere beeld ontstaat van een gespietste baby. Het is jammer dat deze stang (waarop ongetwijfeld een groot gewicht wordt gedragen) duidelijk in beeld is en niet ergens onzichtbaar geplaatst kon worden. De vetrolletjes bij voeten en handen zijn mooi gemaakt, maar anatomisch zit het niet goed in elkaar. De romp heeft de vorm van een opgeblazen ballon en het hoofd is zonder nek tegen de romp geplakt. Kortom een gewaagde poging om een belangrijk onderwerp als het begin van het leven te verbeelden, maar volgens de jury in de uitvoering niet heel erg gelukt.