Mutilation

Een wagen met een nieuw geluid zou je kunnen zeggen. Geen sfeer van een lieflijke en veilige wereld, maar een van verlatenheid. Afgedankte speelgoedauto’s en versleten kapotte poppen, lijken te zijn gedumpt op deze wagen. De wagen was knap van constructie en beweging en de afzonderlijke onderdelen waren goed gestapeld. De tegenstelling tussen de lieflijke kleurstelling en de desolate voorstelling genereerde een eigenaardige vervreemding. De beweging in de wagen verraste. De kleuren niet. Die waren zacht, neigend naar het wit, lichtpaars, roze en geel, aan de flauwe kant zelfs. Het kleurgebruik maakte het beeld eerder onduidelijker, dan dat ze onderscheid bracht tussen de verschillende voorwerpen of enig verband aanbracht. De kleuren bepaalden wel de inhoudelijke sfeer. Voelden zelfs als maatschappelijk commentaar. In de bijna herkenbaar menselijke hoofden en houding van de poppen was bijna het drama te voelen. De jury vond de wagen spannend qua onderwerp en ook qua, zo te zien tegendraadse, expres wat lompe stapeling. De beweging van met name het buikje van de pop en de paars, rozeachtige vlekken, die als verfvlekken over de wagen waren verdeeld, sprak aan. Helaas was hij niet erg verfijnd afgewerkt. Na het kapot porselein van vorig jaar, dus nu kapot speelgoed. Het was geen herhaling, maar een duidelijk voortbouwen op een thema. De jury haalt daarom graag een uitspraak van vorig jaar in herinnering. De ongebonden themakeuze van de Molenstraat boeit. En er komt een moment, dat die keuze ook de vorm vindt, die duidelijk maakt dat het de moeite waard is om bij de themakeuze van de gebaande paden af te gaan. Het maakt ons nu al benieuwd naar de wagen van volgend jaar.