Juryrapport
Indonesië, beter gezegd, Sumatra, komt gekleed in dahlia’s met een rijdend huis een bezoek brengen
aan het corso. De wagen is versierd met veel ornamenten met daarboven een karakteristieke dakpartij.
De harmonie straalt ervan af, zowel in vorm als in kleur. Kleuren gehouden in stemmig rood en oranje.
De wanden zijn getooid met kontrasterende wit plastische reliëfornamenten die een ruimtelijkheid
suggereren. Schitterend in zijn details en gemaakt met groot respect voor de Indonesische cultuur.
Het dak rust in donkerpaarse en bruine kleuren op de onderbouw. Dat maakt de beschermende functie
ervan overtuigend. Je voelt en ziet een prachtig huis waar het goed en veilig toeven is. Maar dit huis
heeft ook een geheim. Je kunt er onderdoor lopen, want het is open aan de voor- en achterkant. De
bezoeker wordt geconfronteerd met een aantal kleine kamertjes links en rechts en gebeeldhouwde
balken tot aan de nok.
Ook de ervoor lopende figuranten in felrode kleding zetten een helder en kleurig accent. Zij treden als
rustpunt op ten opzichte van het huis, dat vergeven is van kleine kleurvlakken. Wat een intimiteit! Een
wagen waar je doorheen kunt lopen en waar je door de hele atmosfeer van het interieur het gevoel
krijgt dat je welkom bent.
Jammer, dat voor de jury niet duidelijk was op welke schaal het interieurbezoek werd georganiseerd.
Nu was het voor de jury, met de kennis die ze op dat moment had een goed bewaard geheim. Dat
maakte de discussie en afweging over het wel of niet toekennen van de vernieuwingsprijs tot een
moeilijke en resulteerde uiteindelijk in het niet toekennen ervan.
Fraai, simpel van vorm, bescheiden maar uitnodigend. Muziek en animatie versterkten beide de
intimiteit en vriendelijkheid van de wagen. Concluderend vond de jury dit een sympathieke en intieme
wagen.