Leger

Een dreigend gevaarte komt eraan. Dat zie je in een oogopslag. Wat het precies is, moet nog duidelijk worden, daarvoor is het nog te ver weg. Maar zoveel is duidelijk: donker en onheilspellend. Maar wel met die intentie die nieuwsgierig maakt. Het is een lange stoet soldaten van een leger dat van een andere planeet lijkt te komen. Met die verticaal gedragen lansen denk je aan de Middeleeuwen. Alles is in een donkerpaars harnas gestoken. Schaduwpartijen zijn nog donkerder, bijna zwart. Het publiek voelt de zware ijzeren platen onder de paarse dahlia’s en de kracht en dreiging die daarachter schuilgaat. Vooral doordat de vormgeving uitstekend en heel consequent is doorgevoerd. Het hele volume van dit beeld is op een ingenieuze wijze vormgegeven. Een lange stoet, die in werkelijkheid een paar honderd meter lang moet zijn, is samengesmolten tot de lengte van een corsowagen. En resulteert uiteindelijk in een compacte, grimmige wagen. Een welhaast filmisch beeld met perspectivische werking. De vooroprijdende ridder is een onpersoonlijke en ultieme vechtmachine. Prachtig in overeenstemming met zijn paard, sculpturaal van kwaliteit, met aandacht voor elk hoeksbeeld. Op zijn rug een aantal kompanen van halve grote. Ook het paard gaat verscholen achter een grimmig vizier, met op zijn 'staart' een menigte steeds kleiner wordende lansdragers, waardoor de suggestie gewekt wordt van een immens leger. Knap van vorm, maar de uitstraling gaf wat de jury betreft de doorslag: zoveel destructieve ambitie, zoveel meedogenloosheid, zoveel kilheid. En dat gemaakt met zo'n zacht materiaal. De kwaliteit van het materiaalgebruik was erg hoog, de kleurkeuze goed. De keuze voor het gebruik van blaadjes voor de speren naar achteren toe, veroorzaakte een soort voddigheid die een dergelijk spookachtig leger zeer ten goede kwam. Hier zijn ontwerpers aan de slag geweest die vanaf de maquette tot aan het eindresultaat ontzettend goed hebben gekeken. Een volmaakte wagen. De jury had er niets op af te dingen, met recht nummer één.