Juryrapport
Een wagen die de surrealistische stijl van Dali als uitgangspunt heeft genomen. Dat is een moeilijke onderneming zoals blijkt. De grondvorm is beslist het mooiste deel van de wagen. De gebogen vorm is goed. De gekozen kleuren werken mee aan de kracht en de krachtige uitstraling van het grondvlak: de kleuren en patronen zijn goed gekozen en laten een houtnerfachtige structuur zien. De rode lijnen in een roodpaars vlak versterken de vorm, ze geven rijkdom aan de basis, terwijl de vorm toch primair blijft. Dat de kleur de vorm ondersteunt zien we ook bij het kussen. De druppels (vingers) die aan de achterkant van de wagen afvloeien zijn een sterk detail.
Maar op dat krachtige en mooie onderstel ontvouwt zich een duizelingwekkende hoeveelheid aan vormen, zowel in ruimtelijke vormen als in kleurvlakken. De toeschouwer raakt in verwarring; omdat het onmogelijk is om de vormen als zodanig te herkennen en een plaats te geven in het totale beeld van de wagen.
De kleurpatronen in de figuren worden overheersend, zij ondersteunen de vorm niet meer, maar worden erdoor overspoeld. De betekenis van de voorstelling wordt daardoor niet surrealistisch, maar onduidelijk. De kleuren waren niet aangenaam om naar te kijken. Nu zal het kijken naar ‘Kannibalisme’ dat ook niet zijn, maar de kleuren geven niet de indruk dat zij de voorstelling dragen.
Gekeken naar het theatrale aspect missen we of de humor of de lugubere begeerte om van elkaar te genieten en happend stukje bij beetje in elkaar op te gaan.
