Fan-art

De wagen, figuratie en muziek, vormen een overtuigend geheel, waarbij direct moet worden opgemerkt dat de figuratie en de muziek voor die overtuiging zorgden. Goed, dat zo’n wagen met het Corso meedoet. Het publiek houdt ervan en het is ook lekker naar zo’n show te kijken. De samenstellers van de stoet hebben deze wagen dan ook dankbaar gebruikt als afsluiting. Bij de tweede doorkomst was dat extra nuttig. Want door de lange zit en het hongergevoel dat zich bij het publiek opdrong, was het heerlijk nog even te genieten van een komisch en feestelijk tafereel. Iedereen ging met een blij gevoel van het Corsoparcours naar huis.

Zoals gezegd de muziek en de figuranten overtuigden. Wat is er heerlijker dan eens (anoniem) in de huid te kruipen van jouw idool en je daarin helemaal uit te leven. De figuranten in hun extravagante en artistieke kledij en uitmonstering deden het fantastisch. Ongetwijfeld is deze band in staat een aardig eurootje bij te verdienen op vrijgezellenfeestjes van aanstaande bruiden.

De wagen liet hier en daar aardige details zien, zoals de zilver gespoten dahlia’s en de vierkant geknipte dahlia’s op de laarzen, die het hard rock gehalte van deze wagen nog eens extra versterkten.

Maar de harde muziek en de figuranten verdoezelden de zwakheden van de dahliawagen. En de beoordeling van de wagen vormt de opdracht van de vakjury. De plastische vormgeving, de anatomie van de verbeelde cultfiguren lieten te wensen over.

De entree van de wagen is goed, lekker vet ordie en brutaal. Vooral de bovenste kop, die van de bassist, met zijn duivelse ogen en zijn legendarische, lange vleselijke tong deed zijn werk. De zijkanten vallen ronduit tegen. Ze vormden niet meer als het podium voor de band. De boog die voor de tijger, twee jaar geleden, zo kenmerkend is, verwerd een soort triomfboog voor de figuranten. Daar was het publiek niet voor gekomen. Bovendien waren alle andere figuren, niet zijnde de figuranten in een ondergeschikte rol her en der aan die boog ‘vastgeplakt’. Eerst werd je verrast door de herkenning. Maar al snel kreeg je het gevoel dat de beelden zonder toevoeging slechts werden geïmiteerd. De vakjury miste de transformatie van de geleende iconen in het beeld van de wagen.

Niet de, in dahlia’s uitgevoerde, bandleden stalen de show; die zaten verkrampt in hun positie vast zonder de ruimte voor dat waarin Kiss goed is: stampen, provoceren en verleiden. Daarmee is de wagen teveel het decor voor de figuranten. Figuranten, die dat mooie decor ten volle verdienden. Die omkering is geen aantrekkelijk perspectief voor een dahlia Bloemencorso, vindt de vakjury.