Juryrapport
Een wagen met een reuzenfossiel, een baars, die in de ‘bloemetjes’ is gezet. Het geraamte is een prachtig spel met dunne lijnen in de ruimte, die een haast filigrain karakter krijgen. Helder in een herkenbare voorstelling. De kop van de vis, de zware schedelbotten en de kennelijk in de tijd niet aangetaste vinnen en staart, - misschien iets te ver doorgevoerd door hun tamelijk grote gesloten vormen -, vormen een contrast met het visueel fragiele ribbenstuk. De lijnvoering, die vooral sterk is in de sierlijke bocht van de ruggengraat, wordt in deze zwaardere stukken heel mooi doorgevoerd, zodat de voorstelling nog blijft kloppen. Het contrast verwijst ook naar leven en dood. De vis is dood, een fossiel, maar zwemt toch. Dit effect had wellicht nog iets overtuigender gekund door de kop van de vis levendiger voor te stellen. Het beeld toont hier enige gelijkenis met de fossiele mammoeten. Het theatrale aspect van deze wagen is sterk.
De wagen maakt de suggestie van een intrigerend fossiel uit versteende tijden volledig waar.
Op het veilingterrein viel de wagen enigszins weg tussen de overwegend grote kolossen. Maar in de straat kreeg de wagen de welverdiende aandacht en zwom de vis als imposante verschijning door de straat boven de hoofden van de toeschouwers. Ook deze wagen won dus aan kracht en uitstraling in de stoet en de straat. Een corsowagen van formaat hoeft dus niet heel groot te zijn. De maat van deze Serranus scriba werkte heel goed in het Corso.
Het fossiel is beslist een museumstuk. In musea zie je vaak ook een enigszins gekunstelde opstelling van de onderwerpen. Dat was ook op deze wagen het geval. De vakjury doelt dan op de schelpen, die onder aan de wagen zijn aangebracht. Het was misschien niet nodig geweest.
