De oerknal is nog steeds gaande…

De oerknal waardoor uit chaos ordening ontstaat. Ook weer met lef vorm gegeven. Het is een opmerkelijk thema voor een dahliawagen, zeker hoog gegrepen. Maar als het om een oerknal gaat moet het ook wel knallen. Dat deed de wagen niet. Het reuzengroot ornament is teveel nog in zichzelf gekeerd. De entree is mooi en overtuigend. In het oog van de storm heerst stilte, witte stilte in een witte tunnel die naar het licht leidt.

Het grote gat houdt de blik van het publiek gevangen zonder een gevoel van sensatie, behoudens de opvallende tederheid van het lichte kleurgebruik. Want die blik wordt direct geremd door allerlei frutsels, navelstrengen, DNA structuren, sterren, chromosomen, die over elkaar heen kronkelen, sierlijk en los bewegend, maar het gevoel missen van ‘ontstaan’. Deze te lieve oerknal gaat toch niet knallen maar blijft een prachtig kantkloswerk. De middelpuntvliedende kracht, die de spiralen in het heelal moeten spuiten is niet te ontdekken.

De meeste activiteit vindt aan de bovenzijde van de vormen plaats. Daar is een sierlijk spel van gebogen vlakken en vloeiende lijnen gemaakt dat contrasteert met de scherpe punten.

De kleurstelling is overwogen gekozen. Paars en wit overheersen en bepalen de toon. Dat in mooie contrastrijke vormen, die de gekozen kleuren helder naast elkaar zet.

De achterkant van de wagen blijft ook heel interessant door de golfbewegingen, de dunne fragiele lijnvoering, verweven in de kleur. In detail is er een en al beweging en schoonheid te zien maar het uiteindelijke beeld blijft steken in zijn bedoeling.