Juryrapport
Een opmerkelijke wagen. Daarover was de vakjury het eens. Zeker gezien tegen de blauwe lucht, mag je zelfs zeggen, dat het een bijzondere wagen was. De zwevende lichtheid vormde de kwaliteit van deze wagen. Hij was ook zo anders in vergelijking met de andere wagens, zo transparant, zo ingetogen en naar de figuren op de wagen kijkend, ook zo herkenbaar. In de straten kreeg het verhaal van de wagen nog meer herkenning. Zoals de wagen op je inreed, ervoer je een filmisch beeld: uit de wirwar van de sneeuwval dook iemand op, eerst te onderscheiden in een fragment, maar gaandeweg in zijn volle gedaante. Het klopte met het beeld dat je op je eigen harde schijf hebt staan. De ontwerpers toonden lef. In een maquette lukt het nog wel, maar in een dergelijke immense wagen? Het is zeker een stap voorwaarts in de manier waarop op een en dezelfde corsowagen een verhaal verteld kan worden. De suggestie van de sneeuwvlokken roepen een etherische, fijnstoffelijke structuur op, die herinneringen doet opkomen aan wagens uit andere corso’s. Een toevoeging aan het gebruik van de dahlia was hier het gebruik van de steel van de bloem. Soms kon het spel van de sneeuwvlokken de toeschouwer bekoren. De opvallende ritmiek, de beweging van de deeltjes in de wind en de schaduwwerking van de deeltjes door de zon, vormden verrassende elementen. De keurig in lijn opgehangen dahlia’s leverden hele mooie perspectieflijntjes op, alsof je in een virtuele, digitale wereld kijkt. Maar de vakjury kreeg ook wat informatie aan de wagen te verwerken waarmee zij wat minder uit de voeten kon. De rasters, die dienden als constructie voor de neerhangende dahlia’s sprongen op zichzelf al door hun zwarte kleur in het oog en leiden af van waar het eigenlijk om ging. De ophangconstructie was te overheersend aanwezig. Het dak werd gedragen door houten stutten, die ongetwijfeld noodzakelijk waren. Negatief gezegd, leek het geheel van de stellingen, het rooster en de vertikaal opgehangen witte dahlia’s eerder op een pergola of een kralengordijn. Had het anders gekund? De suggestie van een sneeuwstorm of zware sneeuwval wordt niet bereikt, ondanks de hulp van de zon die meer vlokken suggereert dan er in werkelijkheid zijn. Als je naar de figuren kijkt dan verwacht je toch de suggestie van zware sneeuwval. Nu dat niet het geval is gaan details aan deze wagen domineren, details zoals het kleurgebruik van het rooster en de kleur en vormen van de lopers. Zou het anders zijn geweest als de lopers enigszins in een iets donkere tint waren neergezet? Het had zeker de aandacht afgeleid van de wat storende elementen aan de totale hangconstructie. Het had ‘het dakje’ gedegradeerd tot een technisch noodzakelijk maar overkomelijk kwaad. Misschien was een donkere kleur van de figuren wel weer ten koste gegaan van de gratis verkregen schaduwwerking, die juist enige speelsheid toevoegde aan het totale beeld en de silhouetten in het bijzonder.
