Juryrapport
De wagen toont de toeschouwer als eerste het portret van Van Gogh. De toon is daarmee gezet. Immers, dit beeld overtuigt in geen enkel opzicht. Daarachter wervelt een doek de ruimte in. Ongetwijfeld is dat een heel werk geweest om de mooie bochten en draaiingen te maken. En het werk is geslaagd: het doek ziet er goed uit. Het doek heeft iets van Brabants bont of van een ruitjespatroon. Daarin zijn, schots en scheef, de schilderijpatronen geplaatst. Zij doen enigszins kitscherig aan, wellicht vanwege het hoge bonengehalte. De schilderijen missen de aansluiting met het patroon van het doek, ze zijn wat lukraak erop geplaatst. Rond het doek zweeft nog van alles, zelfs handen, die de toeschouwer erop lijken te wijzen dat het om de schilderijen gaat. Maar als toeschouwer raak je door de keuze van een drukke doek, de vele, vaak los van elkaar geplaatste elementen, de weg kwijt. Waarnaar moet je het eerst kijken? Het is een rommelige wagen, waarvan ook hier de ‘Aardappeleters’ de kern van de wagen hadden moeten vormen. Maar ook dat blijft voor de jury - en waarschijnlijk ook voor iedere andere toeschouwer - een kwestie van raden. De jury vindt het ook jammer dat het beoogde hoofdthema van een ander materiaal is gemaakt dan de dahlia. Natuurlijk zoals in zovele voorgaande corso’s heeft de jury heel veel alternatieven voor beelden en kleurgebruik van de dahlia gezien. Maar in alle gevallen waren deze niet zo van wezenlijke betekenis als in deze wagen.
Maar de echte reden voor het feit dat dit buurtschap de rode lantaarn overneemt van buurtschap Stuivezand is toch vooral de ondefinieerbare chaos van plaatjes, blokjes, voorwerpen, bochten etc, die tezamen het de toeschouwer wel erg moeilijk maken om enig begrip en gevoel bij het totale beeld te krijgen.
