Juryrapport
Hoe realistisch zijn de graanstengels in de verzengende aarde in kleur en beweging vormgegeven. Geplaatst in een prachtig en herkenbaar ritme. Het oranjerood van de aarde komt terug in de korenaren. Deze aren zijn zwaar en worden door wind en gewicht terug gebogen naar de aarde. De energiecirkel lijkt zo rond. Een knap staaltje vormgeving en uitvoering. De kraaien in het korenveld zijn ook nog goed herkenbaar.
Deze prestatie komen we maar deels tegen in het tweede motief en tevens het bovenste gedeelte van de wagen, waarin we nog meer kraaien en stormlucht moeten herkennen. Dat deel van de wagen is veel minder elegant en overtuigend weer gegeven. De kraaien, ook al zien ze er woest uit, lijken wat onbeholpen aan het frame te bengelen en de wolkenlucht is nauwelijks dreigend. De lucht wordt gevormd door niet meer dan een massa willekeurig geplaatste sliertjes, zonder een logische samenhang. De korenaren lijken de lucht eerder te dragen dan andersom. Ook dat is onlogisch. De stormlucht vormt een dissonant in het totaalbeeld: zij remt de vorm eronder en maakt de compositie van de wagen rommelig.
