Juryrapport
De locomotief heeft er flink vaart in. De beweging is knap weer gegeven: ellipsen als wielen, de locomotief die achterover helt, de transparantie van de stoomketel, de horizontale lijnen van rook en drijfassen, die in de cipressen overgaan. De trein is niet meer te stoppen. Vincent is in die dynamiek gevangen. Tegen wil en dank. Toch is dat maar even, want de afbeelding van Vincent als de asceet, de heilige, met de zon die hem een aureool lijkt te geven, maakt de kijker snel duidelijk dat het hier om een man gaat met een eigen kracht en energie, krachtiger en eigenzinniger dan de locomotief op volle snelheid.
Zo kent de wagen twee, misschien het middenstuk meegerekend, wel drie thema’s. Een verbinding tussen deze thema’s, los van de hiervoor genoemde symboliek, ontbreekt.
De eenheid, waarnaar iedereen op deze wagen op zoek is, verliezen wij door het gefragmenteerde kleurgebruik en de veelheid van kleinere vormen (bijvoorbeeld de mensachtige figuurtjes in de cipressen) De helderheid ontbreekt, het is onrustig. Zo knap als de beeldopbouw van de wagen aan de voorkant is, zo slecht is deze in zijn vormgeving aan de achterkant. Het achterstuk is zwaar. De snelheid die het voorstuk suggereert wordt aan de achterkant op abrupte manier afgebroken.
