Juryrapport
In het voorbijgaan is de kraai imposant en monoliet in vorm: het profiel van de kop, met de iets openstaande snavel, de zwarte kleur, de glanzende ogen en de gestrekte nek. Onmiskenbaar: het is een kraai. Knap werk. Het trekt zonder meer direct aandacht. Maar zat die kraai er al of kwam hij juist neergestreken of staat hij op het punt weg te vliegen? Met het achterlijf van de kraai is onmiskenbaar iets geks aan de hand. De toeschouwer komt er niet uit.
Naast deze ene kraai, moet de toeschouwer het doen met de aangeboden tekst: ‘Korenveld met kraaien’ om meer van de wagen te begrijpen. Zijn er dan meer kraaien? Het kost wat moeite de kraaien te onderscheiden, bungelend aan de zware ijzeren stangen. En inderdaad er zijn ook korenaren te zien, die op zich erg knap zijn uitgevoerd.
Tegen het midden van de wagen aangekeken, wordt de compositie enigszins onlogisch: de diagonaal van het vogellijf en de horizontalen van de korenaren en de vleugels.
Zien we de wagen dan helemaal aan ons voorbij gaan, dan ebt de aanvankelijke kracht van de wagen, ingezet door de imposante vogel, plotseling geheel weg. In de onduidelijke vormen aan de achterkant van de wagen zakt de imposante kraai zelfs helemaal weg.
