Triade Van Gogh

De entree van de wagen in de Molenstraat is indrukwekkend. De eerste Van Gogh blijft nog behoorlijk overzichtelijk dankzij het rustige achtervlak. Maar desalniettemin blijkt de vastberadenheid van de ontwerper om Van Gogh een hommage te brengen. De figuur is onmiskenbaar Van Gogh, zoals we hem als beroemdheid kennen. De drie wagens op rij met de grote figuren vormen een sterk theatraal beeld. Zoals gezegd, blijft de eerste wagen nog overzichtelijk, op de tweede wagen breekt de barokke werveling pas echt los De virtuoze meester kronkelt, richt zijn gezicht naar boven alsof hij zijn inspiratie daar vandaan krijgt en plaatst met trefzekere hand de kleuren op het doek. De toeschouwer voelt de adrenaline rijkelijk door de aderen van de schilder stromen: ‘het moet nu gebeuren’, de verf druipt van zijn penseel, de tijd ontbreekt om de penselen weg te leggen. De afsluiting die we zien in de derde wagen, is niet minder trefzeker in zijn betekenis. Van Gogh lijkt zijn werk aan de wereld te schenken. De trilogie is voor velerlei uitleg vatbaar. In ieder geval een prachtig drieluik en een waardig eerbetoon aan een groot meester. In detail valt op, hoe de kleurvlakken keurig plastisch naast elkaar zijn gelegd en hier en daar de stroken textiel los komen van het lichaam. Dat verwijst naar een soepele stijl, die de ontwerper wenst en de bouwers hebben kunnen realiseren. Details, die de herkenbaarheid van het beeld vergroten.

Natuurlijk is er door critici een en ander op de wagen af te dingen. Erg monumentaal. De laatste wagen, bedoeld als afsluiting, is wat week en bleek in zijn kleuren en mist een punt van rust. Rust waaraan de toeschouwer behoefte heeft na zo’n vertoon van beelden, kronkelingen, zwierende kledingstukken, golvende hoedenranden, geëmotioneerde gezichten en gebaren, vele, zij het keurig geordende, kleurvlakjes.

Maar het eerbetoon aan Van Gogh is onmiskenbaar en werd naar het oordeel van de jury door deze drie wagens het beste en ook het meest authentiek vorm gegeven.