Juryrapport
Dat traditioneel toegepaste monumentale vormen niet meer zouden passen in het Corso 2002 wordt gelogenstraft door Fragmenten.
Door zijn uitvoering, plastiek en kleur kreeg deze wagen de lof die zij verdiende.De koppen zijn ruimtelijk uitstekend uitgewerkt. Prachtig dat ook de oogleden, neusvleugels en lippen behandeld worden als sculpturale onderdelen. Ze zijn zelfs wat uitvergroot zonder dat het gezicht een karikatuur wordt. Het effect is duidelijk; deze gezichten spreken. De bloemen worden echt een oude huid, vol rimpels, groeven. De twee gezichten zorgen voor een spannend begin en een mooie afsluiting. Tussen begin en einde zit echter de verrassing.
Het middendeel zorgt zowel in zijn vormentaal als kleurstelling voor een prachtig contrast, dat evenwicht schept tussen de wat monochrome gezichten en de kleurrijke 'fragmenten'. Ze zijn weergegeven als zeer herkenbare schilderachtige taferelen in een sublieme grafisch/fotografische techniek.
Die schok van herkenning zorgt ervoor dat het publiek zich met de twee oude mensen identificeert. Dat geeft aan Fragmenten een extra dimensie.