Juryrapport
De presentator van het verhaal trekt veel aandacht. Te veel, naar de mening van veel
juryleden. Zijn verhaal slaat op de huidige tijd, terwijl de uitbeelding middeleeuws aandoet.
Hij leidt af van de wagen en krijgt de overhand in de presentatie. De koppeling met de
actualiteit wordt in het ontwerp gemist, terwijl de link naar de hedendaagse cancel culture
(afrekencultuur) zo voor de hand ligt.
Over het functionele van de figuratie wordt ook wisselend gedacht. Een enkeling vindt het
erg goed, duidelijk in mimiek en overtuigend gebracht. Het zijn duidelijk niet de notabelen
die hier lopen. Terwijl ook wordt gevonden dat de figuratie weinig toevoegt aan het verhaal.
De wagen en figuratie zijn niet goed op elkaar afgestemd waardoor het wat chaotisch
overkomt. Het aan de schandpaal nagelen is al duidelijk weergegeven door het ongemak op
het gezicht van de charlatan.
De enorme figuur maakt indruk. Zijn hoofd is anatomisch goed vormgegeven en mooi
uitgevoerd waarbij er ook duidelijke mimiek in het gezicht is te herkennen. De expressie
wordt versterkt door de draaiende ogen, wenkbrauwen en hangende oogleden. Het hoofd
vertelt meteen het verhaal. Je ziet dat hij al een tijdje in de gevangenis zit.
In verhouding met de figuranten is de figuur te groot en te grof, dat luistert erg nauw, blijkt
opnieuw. Het vastgebonden lijf voelt wat gekunsteld aan. Vanaf de zijkant zie je vooral
plooien en dan is het niet duidelijk waar je naar kijkt. Dat komt ook door de houding van het
lijf, dat daar log en plomp oogt. Hier is de verhouding tussen kop, romp en ledematen niet
goed. De guillotine is veel te klein. De kleurwisseling en contrast zorgen voor mooie
schaduwval in de plooiingen in de kleding van de charlatan. Veel details bekoren. Zoals de
draaiende wenkbrauwen, de draaiende wielen, de grafiek in het haar en vooral de laars met
veter is prachtig met strakke detailafwerking.
De clou met de brekende vinger komt niet duidelijk over in spel, beeld en geluid. Jammer dat
er zo’n enorme wagen wordt gemaakt, waarbij vast veel is geoefend en dat de clou dan zo
klungelig is.
De slagerij achterin is een lugubere en meteen grappige theatrale verrassing. Hoewel de link
met het missende been niet erg helder is. Als je been zojuist is afgehakt en ter plaatse wordt
uitgebeend, zit je toch niet zo relatief rustig en zelfs wat verveeld in het schavot? Op deze
manier dragen ook de slagers eerder bij aan de chaos en verwarring dan aan het vertellen
van een helder verhaal. Tegelijk is het fijn dat er aan de achterkant nog iets gebeurt, want de
wagen houdt na het hoofd eigenlijk op.
