Juryrapport
Onvoorstelbaar veel figuranten laten een sterk stuk straattheater zien. Je voelt de boosheid
van de in opstand gekomen bevolking. De boeren spuwen bijna vuur, ze zijn razend. Met een
brok dynamiek wordt deze historische gebeurtenis met bloemen en figuranten verteld, tot in
het kleinste detail. Het is een show van A tot Z.
In het beeld valt op dat in de fraai wapperende Franse vlaggen de kleur blauw is vervangen
door paars. Dat is een natuurgetrouwe kleur van de dahlia, maar hoort niet in de Franse
vlag. Op de andere vlaggen valt de mooie typografie van het handschrift op, in rood en wit.
De grimmigheid van de voorstelling wordt mede bepaald door het vele hout dat de
barricade vormt. De wijze waarop het op het onderstel is verwerkt geeft het een versterkend
effect: opstandig, met veel opgaande en grimmige, hoekige lijnen en vormen.
door hun kleding, attributen en grime. Alles past bij het gevoel van historie en armoede.
Zelfs de vlaggen zijn vaal van kleur, waardoor je ze koppelt aan de arme onderlaag van de
Franse bevolking. In het spel wordt de buste van de koning neergehaald. Misschien kan een
grotere beweging dit moment nog grotesker maken in het verhaal. De koninklijke buste
roept door de hooghartige houding weinig sympathie op. Mooi gemaakt dus! Iedere vorm
van uitleg over wat hier gebeurt, is overbodig. Chapeau!
Het zicht op het totaalbeeld is aan beide kanten anders en toch vullen die twee elkaar aan,
aan de achterkant van de buste zie je weer andere dingen en ook daar blijft het verhaal
overeind.
Bij een deel van de juryleden schuurt de verhouding tussen de figuratie en de bloemen.
Waarbij wordt gesnapt dat je bij zo’n concept niet met drie figuranten moet aankomen.
Maar dit zijn er wel erg veel, in verhouding. De figuratie eist alle aandacht op. Die
verhouding zit ook scheef tussen de hoeveelheid hout en de bloemen op de vlaggen en
buste. Daarnaast wordt bij de revolutie een gevaar gemist. Een dreiging die de revolutie met
zich meebrengt. Ook wordt opgemerkt dat er geen verwijzing is naar de huidige tijd, met de
gele hesjes in Frankrijk.
‘La Révolution’ voelt nu als een scène in een musical, gemaakt voor het grote publiek,
waarbij ook nog wordt gezongen. Alles klopt, net iets te hard.
