archief home

Rimpels

2019
2019
<
>
<
>

Erwin Martens

Titel: Rimpels
Categorie: Wagen
Jaar: 2019
Buurtschap: Laarheide
 
Ontwerper(s): Glenn ter Haar
 
Startnummer: 11
Prijs: 20
Punten: 369
Omschrijving Langzaam maar zeker worden we steeds een beetje ouder. Eenmaal bejaard verraden onze rimpels wie we zijn geworden. Het herhaaldelijk gebruik van gezichtsspieren laat zijn sporen achter. De huid wordt getekend door het leven.
Juryrapport
Menselijke anatomie is nogal een horde om te nemen, wil het wat worden met een voorstelling die daarop gebaseerd is. In dit geval is de uitkomst minder geslaagd. De creatie biedt een plat beeld, terwijl gezichten van ouderen juist heel sprekend en beeldend kunnen zijn. De schoonheid die verscholen ligt in een doorleefd lijf en gezicht, als tekenen van verstreken tijd, straalt hier niet van af. Dramatische muziek benadrukt de negatieve benadering van ouderdom. Deze oudjes zijn op sterven na dood, er heerst een grafstemming. Doordat de figuren zo dicht op elkaar staan, wordt het een vrij plompe wagen, te massief. De vormgeving van de hoofden doet wat amorf aan. Het ontwerp is in contrast met het fragiele van ouderen en de zachte bewegingen die we herkennen. Doordat de zware figuren zo op elkaar ‘gepropt’ zijn, ontstaat er ruimte om die hand zo lief op de schouder van de ander te leggen. Dat is dan weer mooi.

We kunnen de vinger er niet op leggen welk gevoel er verscholen zit in deze koppen en hoe ze zich verhouden tot elkaar. Duidelijk is dat ze geen weerstand meer bieden. Maar wat wel? Mijmeren over het leven? Zoeken ze gezelligheid op, of accepteren ze eenzaamheid? Het is niet echt een lekker beeld.

Het kleurgebruik doet daar geen goed aan. De contrasten zijn te groot. De witte rimpels zijn een lelijke harde toevoeging, ze liggen op de huid, in plaats van dat ze er in vallen. Dat de rimpels de kleur hebben gekregen van het haar, werkt verwarrend. Ze hebben ook allemaal dezelfde kleur, terwijl er wel vijftig tinten grijs zijn. Het nabootsen van huidskleur blijft een moeilijk punt. Door de bestaande kleuren van de dahlia wordt het altijd lelijk rauw vlees. Het ‘Wilders-achtige’ haar roept ook niet helemaal het juiste gevoel op. Ook zien we met wat fantasie de cartooneske beelden van Donald Trump en Boris Johnson in de figuren.

Punt is echter vooral dat het geheel in basis niet overtuigt of emotioneert.

Is er nog wat positiefs te melden? Zeker. Complimenten voor de dappere keuze van het onderwerp. Het is universeel, we krijgen er allemaal mee te maken. Ook een plus voor de verstilde bewegingen die de ouderdom kracht bijzetten en het fraaie tikwerk.