archief home

CorsOrkaan

2018
2018
<
>
<
>

Erwin Martens

Titel: CorsOrkaan
Categorie: Wagen
Jaar: 2018
Buurtschap: Klein-Zundertse Heikant
 
Ontwerper(s): Joost van Puijenbroek
Ad Quirijnen
 
Startnummer: 11
Prijs: 19
Punten: 356
Omschrijving Vernietigend, dreigend, donker. Maar met een onweerstaanbare aantrekkingskracht. De CorsOrkaan laat een spoor van vernieling achter, wervelend over de Zundertse dahliavelden. Een boeiend en machtig natuurverschijnsel met een onheilspellend karakter. Vanuit de opgezogen dahlia‚ creëert hij zijn ware gezicht.
Juryrapport
Corsorkaan heeft de pretentie een orkaan te zijn. Hij geeft echter nooit het gevoel echt los te barsten. Theatraal gezien kun je met dit onderwerp vele kanten uit. Dan moet het wel overdonderend overkomen. Deze orkaan mist kracht, wind en werveling. In het beeld is wel gepoogd een aanzet te geven, maar in de vormtaal worden werveling en kracht gemist. De planten beleven weinig van de orkaan, want ze staan er rustig bij, keurig in het gelid. Was de vorm losser, dan zou de kracht van de orkaan misschien beter tot zijn recht komen. Nu oogt de wagen erg massief en heeft enkel in het gezicht een dreiging, niet in de uitvoering van de orkaan. Het lijf doet denken aan een worm, een wildere 'kap' op het hoofd zou een wat minder 'brave' of 'rustige' indruk verschaffen, het lijkt te veel op een muts. De onderkant met de bloemenperken is herkenbaar en charmant. Maar dan loopt het veld ineens over in een ‘muur’. Deze bloemenmuur verwijst alleen niet naar iets. De muur is, zeker van de achterkant bekeken, massief, plat en lelijk. De ijzeren dunne balken aan de zijkanten van de worm zijn niet duidelijk, we begrijpen dat ze bliksem moeten voorstellen. De orkaan in de vorm van een boze man brengt niemand in vervoering. De oogkas is zilverkleurig, ogen ontbreken. Om geschrokken over te komen? Het wordt niet duidelijk. Juist omdat de wagen een hele dynamische vertelling brengt, valt deze tegen. De beweging wordt wel gesuggereerd maar komt niet over. De dreiging voor de bloemen en het publiek wordt niet gevoeld. Ook omdat het schouwspel verder niet refereert aan een relevante angst. Het geluid laat grommen en wind horen, maar je kijkt alleen naar die grote kop en niet naar hoe de bloemen worden opgeslokt. Bij de tweede doorkomst staat de muziek overigens veel te luid. Laatste kritiekpunt is de woordspeling van de titel: Corsorkaan is niet grappig, totaal niet. De wat stuntelige uitdrukking van de orkaan, maakt dat je het als een karikatuur gaat lezen. En dat lijkt niet helemaal de bedoeling. Een compliment is er wel voor de menging van kleuren.