The Last Yeti

Sierlijk en imposant trekt The Last Yeti de eerste keer aan de tribune voorbij. Wat jammer dat de tweede doorkomst bij de jury door een technisch mankement niet wordt gehaald. Daarmee wordt het puntenaantal niet in een klassering uitgedrukt. Het beeld bevat een tegenstelling want de kop straalt gevaar uit, terwijl de gezichtsuitdrukking ook meelijwekkend is. Moet het angst inboezemen of is dit een variant op de GVR? De ogen zijn naar ons gericht alsof hij om hulp vraagt. Het geeft dit grote witte monster een grote zachtheid. De bewegingen van hoofd en bek zijn minimaal en het samenspel met het kleine deel aan de voorkant is te onbeduidend. Een iets meer Godzilla-achtige scene had de wagen en voorstelling wellicht een stuk vooruit geholpen. De Yeti laat de vervuiling zien met de samengaande vernietiging van de aarde door de mensheid, waarin de fauna moet overleven. Waar gaan we naartoe, kijken we besluiteloos toe naar deze vernietiging? Weergaloos is het gebruik van de petflessen die zorgen voor een blauwgroene ijsglans. Het alternatieve afvalmateriaal is hier geen concurrent van de bloemen, maar een aanvulling die de ijzige sfeer treffend neerzet. Gecombineerd met rook, is plastic als suggestie een goede verbeelding van ijs. Door de contrast van kleuren komen de lijnen van de Yeti goed uit. Door de flessen te gebruiken wordt het beeld ook maatschappijkritisch, zonder dat het door je strot wordt geduwd. Je wordt uitgenodigd om reflectief te kijken naar je eigen gebruik van plastic. De muziek sluit goed aan bij het beeld, in combinatie met de grommende geluiden. Al is het voor een enkel jurylid te heftig. De sterk naar voor gekeerde vorm kennen we inmiddels, deze maakt de Yeti een beetje statisch en onbeholpen. De creatie presenteert het publiek aan beide kanten hetzelfde beeld. Van dichtbij is dit helaas een hele muur aan dahlia’s, door zijn grootsheid. Je moet het van een afstand zien om de gewenste indruk te krijgen en dat is niet voor alle toeschouwers mogelijk.