Op Handen gedragen

We krijgen een complete voorstelling voorgeschoteld met schoonheid in de bloemenafdeling van het hoogste niveau. Het kleurgebruik is extreem goed, het turkoois, rood en roze zijn mooi in contrast met de crèmekleurige bloemen en bruine lijnen van de figuur en de net zo ingetogen kleuren die de figuranten met zich meedragen. De grote dikke LSD-koning is vervreemdend, een beetje cartoonesk zelfs. De goeroe is prachtig gefigureerd en vakkundig gestoken. Alternatieve materialen dienen hier vooral om de figuur van ‘gedachten’ te voorzien. Het zijn rare gedachten, onbegrijpelijke. Het geeft het publiek het gevoel getuige te zijn van een onaangenaam ritueel van ergens ver weg. Het fictieve van de scene maakt hem sterk. Met de vadsige decadente figuur bij wie in het lichaam de afbrokkelende elementen van de macht zijn verwerkt. De hoofdtooi is een subtiele speelse compositie en de uitvoering van de scepter is krachtig. Zij geven de restanten van de tanende overheersing bijzonder goed weer. De beweging, vorm, kleur en theater vullen elkaar naadloos aan, ze vormen één geheel, één beeld. Soms is een wagen een verstild beeld, soms een energiek monster en een enkele keer en gigantisch spektakelstuk. Het risico van spektakelstukken is dat ze over de top gaan of de plank misslaan. Bij dit is stuk is dat allemaal niet het geval. De vele figuranten zorgen voor een bijna religieuze sfeer die we kennen van processies. De wagen, figuratie, kleding en rekwisieten zijn tot in detail uitgewerkt. Hier zijn perfectionisten aan het werk. De maskers worden grimmiger, naar mate je steeds dichterbij de dictator komt, wat een mooie artistieke keuze is. De massa is prachtig geschminkt en gekleed, met op het hoofd maskers met een sterke expressie, zelfs een beetje eng.