Juryrapport
Een originele poging om een modern thema – het digitaal retoucheren van beeld – uit te
drukken in een corsowagen. De vrouwentorso is aan beide kanten gelijk waardoor iedereen
de wagen volledig kan zien en beleven. De vrouw heeft een prachtig volle bos rode haren en
een sexy houding.
De geluiden roepen de gehaastheid en perfectie van de modewereld op. Het beeld is
krachtig en laat zich zelfs van zeer grote afstand makkelijk lezen. De hoekige vlakken die de
nuances in de huidskleur moeten verbeelden, lijken te verwijzen naar de pixels van het
digitale beeld, maar ze weten dat bijna nergens waar te maken. De grofheid van de grafiek
en vlakverdeling doen afbreuk aan het geheel, want de schoonheid van het aangezicht
vraagt juist om een subtiele overgang, geen verdeling in vlakken, waarbij de kleur rood wel
erg overheersend is.
De tweezijdige vrouwelijke buste is voorzien van metalen retouche-cirkels die we kennen van
Photoshop.
Jammer is vooral dat het retoucheren van het model zo weinig zichtbaar is. De cirkels met
folie bewegen zich vóór de vrouwenfiguur, maar veranderen daar niets aan. Het is een
theatrale verwachting van het nóg mooier maken van de rode schone, die niet wordt
waargemaakt. De cirkels roepen nu meer vragen op dan dat ze iets vertellen, het zijn er ook
zoveel dat ze er eerder als een losse laag op liggen, dan interactie vormen met de wagen.
De wagen mist hierdoor spanning.
De opzet kan dan nog zo origineel zijn, als de uitvoering te wensen overlaat, dan valt het
idee om. Gezien de ontwikkelingen van technieken in dit corso, hadden hier mogelijkheden
gelegen, met bijvoorbeeld kantelende blokjes.