Juryrapport
Een waagstuk dat niet geslaagd is. Lovenswaardig is de keuze voor eenvoud en het gebruik
van beelden van Gil Bruvel als uitgangspunt. Echter, waar in de beelden van Bruvel een
bewuste uitsnede wordt gemaakt en hiaten en vervormingen ontstaan in het beeld, is deze
vorm gesloten en af.
Wat overblijft zijn twee holle spookgezichten waarbij de associatie met de wind ontbreekt. De
slierten/haren zijn te kort, stomp en missen een subtiele wapperende beweging. De
gezichten ogen neutraal, uitdrukkingsloos. Ze worden niet vervormd door de felle tegenwind
die wordt gesuggereerd.
Daardoor wordt ieder onderdeel een vraag. Waarom twee figuren? Waarom lijken deze op
elkaar? Waarom gaan ze geen relatie met elkaar aan? De interactie tussen de twee beelden
ontbreekt.
De wind die vanuit de wagens richting het publiek moet blazen, gaat verloren door de
natuurlijke wind die deze zondag al aanwezig is. Dit had het lege vlakke beeld extra kracht
bij kunnen zetten. De aansluiting bij de toch wel prestigieuze titel ‘Bevangen door de wind’
ontbreekt, dit moet meer zijn dan twee mensfiguren, opgebouwd uit windbanen met her en
der opengevallen plekken. Het vergt een enorm raffinement om met een dergelijk lijnenspel
tot een goed en overtuigend beeld te komen. Het lijkt eenvoudig, maar dat is het niet.
En toch een compliment voor de keuze van dit ontwerp. Een mislukt waagstuk is voor de
ontwikkeling van het corso wellicht waardevoller dan een geslaagde veilige keuze.
