Les Dames

Twee chique dames uit de twintiger-dertigerjaren op een sofa, sigarettenpijpjes in de hand. Ze waren duidelijk aan het smoezen over iets waar de één gechoqueerd van was, gezien de misprijzende uitdrukking en de ander zich over vermaakte, getuige de blijde verbijstering op haar gezicht. Het beperkt aantal kleuren waarin de wagen getikt was (donkerrood, lichter rood en wit ) gaf een grote helderheid. De details in de kledingdessins en -texturen, als ook in de hoeden en de shawls waren ronduit prachtig. Maar de anatomie van de dames was ondermaats. Met name de houterigere staketsels, die benen voor moesten stellen, waren niet goed. En al was de uitdrukking aanwezig, ook de gezichten van de dames hadden meer nuance mogen hebben. Ze waren vreemd en onkundig van vorm. De voorstelling en het thema boeiden niet. Het bleef allemaal erg braaf, saai en zoetjes. Het miste het vilein van het geroddel en gesmiespel dat als vanzelf ontstaat als je twee van zulke juffers bij elkaar zet. Het geheel was veel te langdradig, te statisch. Als thema en qua originaliteit niet (meer) verrassend genoeg voor een betere klassering op dit hoge niveau.