ZAPP!!

Deze wagen was met ontzettend veel oog voor detail vormgegeven. Groots in gebaar maar uitgewerkt tot in de puntjes. De foto’s aan de muur, het behang dat fraai uitgeknipt leek en het gehaakte kleedje op de rugleuning van zijn stoel, het beeld was áf. Beetje jammer dat de franjes van de schemerlamp niet los geregen waren die hadden tijdens het rijden mooi heen en weer geslingerd. De televisie staat niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk mooi in het (tijds)beeld. Een tijdsbeeld, consequent doorgevoerd in het burgerinterieur waarin de man zit. Een wagen waar de verveling vanaf straalde! En dat niet negatief bedoeld, integendeel. Alles hier was in rust, de man, de hond en de kat. Het enige dat bewoog was de duim van de man en zijn buik die heel zacht op en neer deinde alsof hij ademde. Af en toe een diepe zucht. Dat viel niet zo op in de straat, maar het gaf niets en deed niets af aan de theatrale waarde van deze voorstelling. De kleuren waren schitterend toegepast. Niet alleen in de man zelf en op zijn verveelde gezicht, de hond en de kat maar ook in de prachtige nostalgische schilderijen die aan de muur hingen. Zo mooi gemaakt dat het haast zelf kunstwerken waren. De gordijnen, de sublieme klok, het horloge op vijf uur, de knoopjes van de blouse die op springen staan, het led scherm met de kolderiek verzamelde historisch beelden, het paste allemaal in het tijdsbeeld. Het droste effect als beeldtechniek, wat vorig jaar in de wagen Corzo werd geïntroduceerd krijgt hier een subtiel vervolg: polygoonjournaal van het corso Zundert. Nostalgie, verveling, lusteloosheid maar ook humor. De man was zo goed in al zijn lamlendigheid neergezet in de stoel, fantastisch. Met lef en perfectie uitgevoerd. Wie had gedacht dat deze zuchtende en zappende bejaarde man met zijn hond en poes tot een van de origineelste wagens van het corso zou behoren. Ten slotte nog een extra compliment voor het hoge mediagehalte van de wagen; een perfecte combinatie van beeld en geluid en zodoende een hoogwaardige driedimensionale cartoon.