Juryrapport
Het decadente leven van de Franse adel van het laatste deel van de 18de eeuw schommelend door de
Molenstraat. Geïnspireerd door de Rococotijd. De dames in de gondels, hoog in een rood gestoffeerd
interieur, in de voor die tijd typisch wijd uitbollende rococojurken en pruikenkapsel. Ze laten zich
bedienen door een schare dienaren. In de lucht muziek van Mozart. Een stemmig tafereel.
Hoe vaak krijg je een kijkje in een boudoir uit de achttiende eeuw? Het was mooi en mierzoet. Mooi
geheel van beeld, figuratie en muziek, treffend van kleur en lijn. De kleuruitwerking was goed, met
name de opengewerkte witte guirlandes om de schommelende grote figuren heen was erg mooi.
Kostuums pasten prachtig in het kleurengamma van de wagen en de pruiken waren schitterend
eigentijds vertaald. Prachtig in hun overdrijving.
Alle figuranten speelden overtuigend, besmuikt lachend achter hun kleine handjes en compleet met
blossen op de wangen. En de 'galante' houding van de heren, met hun ene hand op de rug en de andere
aan het swingtouw, was ook een sterk punt van de wagen. Zeker omdat dit tot het eind toe stug
volgehouden werd.
Maar waarom gebeurde er niet meer? Iets meer hartstocht: een verleiding, een ontmaskering van
overspel, een duel, of iets dergelijks. Nu was de wagen een intrigerend decor voor een handeling, die
uitbleef, want het schommelen op zich was net iets te karig om geboeid te blijven. Zeker omdat de
grote figuren bovenop de wagen veel meer swing hadden dan de figuranten. Maar uiteindelijk toch
naar het oordeel van de jury een erg fraaie en galante wagen. Niet echt vernieuwend of bijzonder
origineel. Wel een staaltje héél puik vakwerk.