Juryrapport
De liefde is zoet. Dus waarom niet de boodschapper der liefde verbeelden met suikerklontjes.
Dat levert een zeer eigen beeld op. Het is in dit geval een rustig in contemplatie verzonken
boogdrager, wachtend op het volgende incident. En dat hoofdzakelijk in het wit. Een gedurfde aanpak.
Maar door het gebruik van maar één kleur valt de wagen automatisch en uitsluitend terug op de vorm.
De vorm van de ‘suikerklontjes’ is daarbij een beperking als vormgevend materiaal, dus moet je naar
de kracht zoeken die in de vorm verborgen ligt. De overgang van de 'naturalistische' handen en het
gezicht naar het blokkenraster, was te abrupt, te onwaarschijnlijk. Het gezicht, dat onder de lokken
van suikerklontjes tevoorschijn komt was prachtig sereen gebeeldhouwd. Maar niet vanuit alle hoeken
bekeken was het een even sterk beeld. Recht van voren bekeken miste het alle ruimtelijkheid.
Daarnaast leken de voeten erop geplakt te zijn.
Verder was het 'verhaal' van de wagen snel gezien: een beeld dat overgaat in blokjes. De wagen werkte
niet, was te massief en te geblokt. Er waren te weinig details, waaraan het oog kon blijven haken of
die een emotie toevoegden aan wat er gebeurde. Daardoor bleven wij als toeschouwers
buitenstaanders. Met name van de achterkant namen we als toeschouwers snel afscheid. Die miste de
transformatie die aan de voor- en zijkanten te zien was.
De vorm was zo onoverkomelijk dat de jury niet kon toekomen aan de beoordeling van het
materiaalgebruik. Het bloem- en tikwerk was best mooi uitgevoerd, maar dat kon de wagen niet
redden. Gewaagd, maar verloren deze keer. Maar lof voor de moed, om zo te zoeken naar nieuwe
mogelijkheden.
