Juryrapport
Een krachtige in vorm en kleur heldere compositie. Iedereen weet hoe een kruisbeeld eruit ziet, dat zit als een strak sjabloon in onze hersenen opgeslagen. Dergelijke sjablonen zijn ijzersterk. Je kunt ze deformeren, in heel veel stukken breken, zonder dat de herkenbaarheid en betekenis verloren gaat. De ontwerpers zijn in dat deformeren en breken heel ver gegaan. Bij het herschikken van de delen zijn ze het spannend avontuur aangegaan om een boeiend en evenwichtig vormenspel te krijgen. Harde balken contrasteren met vloeiende lijnen, diagonalen kruisen elkaar, vlakken wentelen zich sierlijk om harde assen, volumes en tussenruimten wisselen elkaar mooi af. De bewegingen zijn in een helder kader gevangen. Er is gespeeld met verschillende lagen van ruimtelijke en geometrische vormen, die in hun zeer beheerste kleurstelling volledig tot hun recht komen. Deze gelaagdheden en lijnenspel bepalen het ruimtelijk concept, dat dan ook staat als een huis. In het concept is gewerkt met tegenbewegingen, die de wagen zijn dynamiek geven, maar ook zijn evenwicht. Er is overtuigend gewerkt met kubistische stijlmiddelen. In beeldend opzicht is deze wagen heel sterk. Dat geldt ook voor de kleuren. De kleur paars onderstreept het lijden en geeft de wagen zo nog even de gewenste passie mee.
Maar de wagen, hoe goed ook in beeldende zin uitgevoerd, blijft toch vooral een intellectueel vormenspel. Waar blijft de overtuiging in het gevoel dat de voorstelling wil oproepen, de passie? Een enkel detail, de uitgestrekte arm en de vingers die zich om een spijker heen krommen, moet je als toeschouwer maar toevallig zien tijdens het relatief korte moment waarin de wagen aan je oog voorbij trekt. Dat soort details, die de passie uitdrukken, hadden we graag op meer plaatsen gezien. Bijvoorbeeld in het gezicht. Maar het gezicht bleef te veel verbrokkeld en miste ook de massa en de kracht. In armen en benen hebben de kleuren nog een duidelijke functie om kracht en spanning aan te geven, maar in het gezicht wordt de kleur gebruikt om ….een baardje te definiëren. De te sterk in deelvormen afgebroken doornenkroon kan ook niet het lijden van een gekruisigde Christus suggereren.
Het geluid van de hamerslagen is sober en basaal, behorend bij het kubisme en een verwijzing naar het stukslaan van de vormen en wellicht zo bedoeld, de kruisiging zelf.
