Reconstructie

Een wagen die kwaliteit heeft in structuur, beeld, kleur en theatrale uitstraling. Een wagen waar je eens echt goed voor wil gaan zitten, want er is zoveel te zien. Het is alsof je in een film zit. De combinatie van de massieve, oranjerode, enigszins donkere mammoets met de oud Egyptisch aandoende steigers, trappen, takels en wielen vormen een overtuigende combinatie. Het levert een beeld op met een geheel eigen sfeer en karakter.
Mooi worden de gebogen spierwitte slagtanden en de dansende, vrolijke slurven weer gegeven. Je hebt eigenlijk niet de idee, dat het om een reconstructie van de beesten zelf gaat, maar eerder dat de massale beesten springlevend zijn en zelf meewerken aan reconstructiewerkzaamheden. De koppen stralen een enorme kracht uit en hebben een levendige uitstraling. De levendigheid wordt versterkt door de figuranten. Figuranten waarvan er in aantal misschien iets teveel waren. Zij waren ook zo nadrukkelijk aanwezig. Je kunt ook niet goed overzien wat ze allemaal aan het doen zijn. Nu had je vroeger wel heel veel mensen nodig om grote werken voor elkaar te krijgen.

Op de voor- en achterkant valt wel wat af te dingen. De geluidsbox in de naar voren gestoken poot van de mammoet is natuurlijk leuk gevonden, maar besef wel dat deze voetzool het eerste zicht voor de toeschouwer is. Die verdient het niet om ontsierd te worden door een lelijk zwart vlak.
Als je de achterkant van de wagen bekijkt, domineren alweer de figuranten. Er zaten voor de vakjury nogal wat ongerijmdheden in het verhaal van de wagen. Wie verwacht mammoeten in Egypte? Hoe moet je aankijken tegen het opleggen van plakken vlees in de brandende zon? Ook de (zware) muziek voorspelde een spanning, maar waar kwam die spanning er uit? De bewegingen van de figuranten pasten ook niet bij elkaar.

Door de minder sterke voor- en achterkant was de wagen op het veilingterrein sterker dan in de straat.