Juryrapport
Wat Vincent aantrok, waren de in zichzelf gekeerde en door het leven en werken getekende plattelandsmensen. Ook het buurtschap ’t Stuk voelt zich tot dat thema aangetrokken. De drie wagens, die, naar Millet, gezamenlijk het leven op het platteland na de eerste helft van de 19e eeuw weergeven, tonen ook de emotie, die Vincent zo treffend kon weergeven.
De ontwerpers hebben het voor elkaar gekregen een ‘Verstilling’ in de figuren te leggen, die indruk maakt. Deze ‘Verstilling’ wordt ook nog versterkt door de centraal geplaatste ton op de middelste wagen. Deze ton werkt als een soort baken voor het totale beeld, een rustpunt in het geheel. De afgebeelde mensen zijn sober, functioneel en op zichzelf. Door hun vorm en helderheid heel indrukwekkend in de Molenstraat.
De mensen geven de toevallige passant, in ons geval de toeschouwer, geen aanleiding tot een gesprek. Dat is misschien ook wel de zwakte van deze wagen. De toeschouwer voelt zich buiten de intimiteit van het schouwspel geplaatst. De menselijke figuren missen daarvoor uitstraling.
De details nader beschouwd, valt het drukke kleurengebruik op. Dat heeft geen toegevoegde waarde en is weinig functioneel. De bloemkoolroosjes, bedoeld om de wol uit te beelden, zijn natuurlijk een prachtige vondst, maar voegen evenmin iets aan de impressie toe.
