Zenit

Aankomend lijkt het even een futuristisch, wat ondefinieerbaar stuk architectuur. Maar je voelt dat er meer is en je ontdekt een krachtig ritme in de vormdelen die zich dan ontpoppen als trapdelen die kris -kras door de ruimte lopen; bevolkt door salamanders die eindeloos op weg lijken te zijn.

Een gedurfd concept dat door zijn ruimtelijke werking en perspectivische vertekening aan alle kanten zou moeten werken. Toch lukt dat niet helemaal. Daarvoor zijn de gebogen vormen net niet gespannen genoeg. Vooral één grote beweging die alle onderdelen van voor- naar achterkant aan elkaar zou kunnen binden ontbreekt.

Het is ook jammer dat de verticale richting niet genoeg wordt benadrukt. Daardoor blijft het luchtige beeld zwaar, de perspectieflijnen verdwijnen niet in een virtueel zenit.

Mooi is de zwarte draagconstructie. Door de lijnen in diagonalen te plaatsen krijgt die constructie een beeldende functie; hij versterkt de dynamiek van het geheel.